Regelmatig krijgen wij de vraag of het beter is een garantie of een vrijwaring in een contract op te nemen. Beiden hebben tot gevolg dat de wederpartij zich zeker kan voelen over een bepaalde toezegging of situatie. Maar wat zijn nu de gevolgen van een dergelijke clausule?
Een garantie is een keiharde toezegging: dit is waar. Als een garantie onwaar blijkt, pleeg je automatisch wanprestatie en moet je de onstane schade vergoeden. Je kunt je niet op overmacht of "ik wist niet beter" beroepen.
Schade kan zijn dat een derde een claim heeft gelegd die tot een rechtszaak leidt. De kosten van die zaak (en de boete die de rechter oplegt) zijn dan ook schade. Dat moet je als garantiegever dan allemaal betalen.
Een vrijwaring is een toezegging "als dit zich voordoet, dan neem ik de rechtszaak over en los ik deze op". Ook dan betaal je dus de hele rechtszaak. In zoverre lijkt het dus sterk op een garantie.
Het verschil is dat je de impact van een garantieclaim kunt beperken door een aansprakelijkheidsclausule. Als je zegt "ik ben aansprakelijk tot 5000 euro" dan geldt dat ook bij een garantieclaim.
Echter, een vrijwaring valt buiten die aansprakelijkheidsbeperking. Het oplossen van de rechtszaak is jouw probleem, en hoe duur dat probleem is, doet er dan verder niet meer toe. Een vrijwaring geven is dus een stuk kostbaarder dan een garantie.
Garanties en vrijwaringen spelen beiden vaak bij ICT-contracten, van EULA's tot website-verkoopcontracten. In alle gevallen geldt: het geven (of niet) van een garantie of vrijwaring is een vrije keuze, waar wel iets tegenover moet staan.
Niet geven of beperken kan dus. Maar de andere partij zal meteen vragen wat hij aan je garantie heeft als je die financieel beperkt.
