Levert u aan consumenten en bestaat de dienstverlening uit “telecommunicatiediensten”, “omroepdiensten” of “diensten die worden verricht langs elektronische weg” dan dient zich per 1 januari 2015 een wetswijziging aan. Diensten die worden verricht langs elektronische weg zijn bijvoorbeeld ook hosting, registreren van domeinnamen etc., maar niet! het kopen van producten.
Deze blog zet in het kort de wijzigingen uiteen, maar wij zullen hier de komende tijd nog nader op in gaan, eventueel per sector/niche. De regels zijn overigens vastgelegd in EU verordening 1024/2013.
De grootste verandering is dat dienstverleners het btw-tarief moeten rekenen aan de consument conform het land waar die consument gevestigd is. De reden is dat daar de btw moet worden afgedragen door de ondernemer. Voorheen kon een Nederlandse leverancier gewoon overal 21% rekenen, maar hij moet onder de nieuwe regelgeving aan bijvoorbeeld een Duitse klant 19% rekenen. Let op dat dit dus niet voor zakelijke transacties geldt, daarvoor geldt nog steeds de “verleg regel”.
Dit is natuurlijk ontzettend onhandig, omdat een dienstverlener dus van elke klant moet weten waar hij vandaan komt en de prijs daarop moet aanpassen. Prijzen moeten aan consumenten immers inclusief btw worden weergegeven en verschillen nu dus per type klant. Hoe dit op bijvoorbeeld een website te implementeren, daar komen wij nog op terug.
Het vaststellen van de vestigingsplaats (belangrijk voor administratie en aangifte en ene verplichting) kan volgens de verordening op verschillende manieren. Dit is onder andere via het IP adres, via netnummers/codes bij afname telefonie, het adres zelf en bijvoorbeeld via betaal/bankgegevens. Er moet dus ook heel wat geregistreerd en/of gevraagd gaan worden. Daar komt bij dat deze gegevens 10 jaar bewaard moeten worden. De huidige fiscale regels kennen een bewaartermijn van 7 jaar. Daarnaast, zonder daar dieper op in te gaan, strookt dit niet altijd met andere regelgeving. Het opslaan van creditcardgegevens is aan regels gebonden en uiteraard moet er voor de verwerking van persoonsgegevens soms toestemming worden verkregen.
Bovendien moet een dienstverlener twee afzonderlijke, niet tegenstrijdige bewijsstukken hebben. Dus en bankgegevens en adresgegevens (of een andere combinatie). Niet tegenstrijdig houdt in dat het IP-adres niet uit een ander land mag komen dan bijvoorbeeld het land waar de consument gevestigd is. Voor een aantal diensten is hier een uitzondering op, zoals voor bijvoorbeeld het aanbieden van Wi-Fi in hotels. De klant is daar immers niet gevestigd.
Tot slot is er nog de aangifte verplichting. Om te voorkomen dat een ondernemer zich nu in alle lidstaten moet registreren, omdat hij belastingplichtig is in het land waar zijn afnemers zitten, is het mogelijk om alles via de Belastingdienst te laten lopen. Nederlandse dienstverleners kunnen een zogenaamde one-stop registratie doen bij de Nederlandse Belastingdienst. Er kan dan aangegeven worden per land/per klant hoeveel daar “verkocht is” en vervolgens zal achter de schermen door de Belastingdienst het geld naar het desbetreffende land worden doorgestuurd.
