Op 31 december 2020 is de nationale wetgeving voor het gebruik van drones vervangen door Europese wetgeving (Verordening 2019/945, 2019/947 en 2020/639). De nationale wetgeving: de Regeling modelvliegen en de Regeling op afstand bestuurde luchtvaartuigen, komt hiermee te vervallen. In de oude wetgeving werd met name gekeken naar het doel en de hoedanigheid van de operator (dronevlieger). Dat is nu anders. Onder de nieuwe wetgeving wordt juist in het algemeen gekeken naar de risico’s die een bepaalde dronevlucht met zich meebrengt. De nieuwe regels gelden voor alle drones, behalve voor speelgoeddrones zonder camera, die minder dan 250 gram wegen.
Professioneel vs. recreatief
In de Nederlandse regelgeving werd onderscheid gemaakt tussen de professionele en de recreatieve vlieger. Commerciële dronevluchten (vaak uitgevoerd door professionals) waren verboden, tenzij er een ontheffing voor bestond. Wie zonder die ontheffing toch een commerciële dronevlucht uitvoerde, riskeerde een boete van € 7.800 of zes maanden celstraf. Recreanten waren vrijgesteld van restricties. Nu het commerciële gebruik niet langer wordt tegengehouden, biedt dit mooie kansen voor bijvoorbeeld programmamakers, makelaars of event organizers die mooie plaatjes vanuit de lucht willen schieten.
Open, specific en certified
De risico’s die gepaard gaan met een dronevlucht zijn vanaf nu opgedeeld in de volgende categorieën: ‘open’ (vlucht met laag risico), ‘specific’ (vlucht met gemiddeld risico) en ‘certified’ (vlucht met hoog risico). In de ‘open’ categorie dient de operator altijd zicht te houden op de drone (visual line of sight) en vliegt de drone niet hoger dan 120 meter. Voorbeelden van vluchten die in de ‘specific’ categorie vallen, zijn vluchten binnen de bebouwde kom of vluchten voor het besproeien van gewassen. Voor deze vluchten dient een vergunning te worden aangevraagd. Onder de ‘certified’ categorie vallen vluchten waar goederen of mensen mee kunnen worden vervoerd. Deze categorie is opgericht met oog op de toekomst; we zien nu nog betrekkelijk weinig personen vervoerd worden door onbemande vliegende voertuigen. De meeste recreatieve en professionele drone operators zullen in de ‘open’ categorie vallen. In deze blog wordt verder ingegaan op deze categorie.
Subcategorieën
De ‘open’ categorie is verder opgedeeld in de subcategorieën A1, A2 en A3. Iedere subcategorie stelt bepaalde eisen aan de vlucht, de operator en de drone zelf. Zo geldt voor A1 dat je niks mag vervoeren met de drone, voor A2 dat de operator een extra online examen aflegt bovenop het verplichte theorie-examen en voor A3 dat de drone niet zwaarder mag zijn dan 25 kilogram. Verder geldt dat vanaf 1 januari 2023 alle drones in de ’open’ categorie moeten zijn voorzien van een CE-label. Afhankelijk van het gewicht van de drone krijgt de drone een C0, C1, C2, C3 of C4 label. Waarbij het CE-label bepaalt in welke subcategorie (A1, A2 of A3) de drone valt. Voor drones gekocht voor 1 januari 2021 geldt een overgangsperiode van twee jaar, waarna zij automatisch in subcategorie A3 zullen vallen.
Vliegbewijzen
In tegenstelling tot de oude regelgeving is nu iedere drone operator verplicht om zich te registreren bij de RDW. Voor lichtgewicht drones in de subcategorie A1 en A3 moet de (toekomstige) operator een online training en kennistoets afleggen. Voor de zwaardere categorie A2 dient een theorie-examen te worden afgelegd, waarna men een theoriebewijs ontvangt die vijf jaar geldig is. De operator dient tijdens het besturen van de drone het bewijs bij zich te dragen en het registratienummer dient zichtbaar te zijn op de drone.
Conclusie
Er wordt hiermee meer ruimte vrijgelaten voor de innovatieve ontwikkeling en toepassingen van drones, terwijl de wetgeving tegelijkertijd is toegespitst op het rekening houden met de veiligheids- en privacyaspecten die het dronevliegen met zich meebrengt. Wel dien je bij de aanschaf van een drone rekening te houden met de eisen die vanaf nu worden gesteld aan jou als operator, de vlucht die je wilt maken en de drone die je daarvoor wilt gaan gebruiken.
