Per 1 juli mogen ondernemers geen kosten meer in rekening brengen bij klanten voor het gebruik van de telefonische klantenservice. Over deze wijziging is de afgelopen tijd al veel geschreven, ook door ons. Toch is het van belang hier nog eens wat extra aandacht aan te geven. Met name vanwege het feit dat deze wijziging niet alleen gaat gelden ten aanzien van consumenten, maar ook voor zakelijke klanten.
Zoals je in ons vorige blogpost kan lezen, is de aanleiding voor de tarievenwijziging voor het gebruik van 090X-nummers gelegen in een uitspraak van het Hof van Justitie. In de consumentenrichtlijn is vastgelegd dat ondernemers ten hoogste het ‘basistarief’ in rekening mogen brengen voor consumenten die informatie willen over een gesloten overeenkomst. Het Hof heeft bepaald dat het basistarief niet meer mag zijn dan de gebruikelijke belkosten. Dit betekent dus het einde van het riedeltje ‘dit gesprek kost € 1,- naast de kosten van het gebruik van uw mobiele telefoon’.
De wettelijke regelingen voor 090X-nummers
De consumentenrichtlijn heeft voor wat betreft tarifering zijn neerslag gevonden in de Telecommunicatiewet en onderliggende regelgeving. In de Telecommunicatiewet is een bepaling opgenomen waaruit volgt dat de tarifering van 090X-nummers (invulling van het richtlijnbegrip ‘basistarief’) bij ministeriële regeling nader kan worden vastgesteld. Van deze mogelijkheid is gebruik gemaakt in de Regeling universele dienstverlening en eindgebruikersbelangen (hierna: RUDE). Voor service over een gesloten overeenkomst mag op basis van de RUDE-bepaling maximaal € 1,- per gesprek aan de eindgebruiker berekend worden.
Als gevolg van de recente uitspraak van het Hof wordt de RUDE aangepast: per 1 juli 2017 mag een nummergebruiker (de aanbieder van de klantenservice) voor het leveren van een klantenservice in het kader van een gesloten overeenkomsten bij de eindgebruikers maximaal € 0,- euro bovenop de gebruikelijke belkosten in rekening brengen. Maar dan rest de vraag: wat mogen we verstaan onder ‘eindgebruiker’?
De eindgebruiker is niet per se een consument
De Telecommunicatiewet definieert de eindgebruiker als een “natuurlijke persoon of rechtspersoon die van een openbare elektronische communicatiedienst gebruik maakt of wil gaan maken (…)”. De eindgebruik hoeft dus niet per se een consument te zijn.
Als we kijken naar de totstandkoming van de tariefbepaling uit de RUDE zien wij dat deze tarifering eerst alleen betrekking had op consumenten. Een paar jaar later is begrip ‘consument’ vervangen door de term ‘eindgebruiker’, met als toelichting dat een beperking tot consumenten het ongewenste effect zou kunnen hebben dat (klein)zakelijke gebruikers die af en toe gebruikmaken van consumentendiensten en -goederen, uitgesloten zijn van de benodigde bescherming. Dit soort kosten mag je dus ook niet meer in rekening brengen bij je zakelijke klanten.
Bestaande (zakelijke) klanten = geen bijkomende belkosten
Zoals het woord klantenservice uit de RUDE-bepaling al doet vermoeden, ziet de tariefbeperking alleen op informatie over een gesloten overeenkomst (bestaande klanten dus). De kosten van de klantenservice horen al in de prijs te zitten en mogen niet nog eens achteraf worden doorberekend. Bovendien betekent het voorgaande dat ondernemers nog wel de mogelijkheid hebben om een betaalnummer te gebruiken voor potentiële klanten. Het is echter erg lastig om dit in de praktijk te brengen, want zodra een bestaande klant via dat betaalnummer contact met je opneemt, overtreed je eigenlijk de wet.
Maak zelf uw juridische documenten op maat
